Saturday, August 30, 2014

Behind the mask of the three hundred Ramayanas

http://www.indiafacts.co.in/behind-mask-three-hundred-ramayanas/


Behind the mask of the three hundred Ramayanas


30 August 2014

[Note: This is a translation of a November 2011 article by Shatavadhani Dr. R Ganesh in Kannada Prabha. Translation by Sandeep Balakrishna.

There has been widespread and intense debate over A.K. Ramanujan’s essay titled '300 Ramayanas' in the media. These debates are nothing new for Ramayana scholars. The Shatakotipravistara—that is, the long, uncountable list of various Ramayanas have been subject to extensive discussions and debates in our Itihasas and Puranas over thousands of years.

Only one Ramayana

However, what was indisputably upheld was the fact that all Indian traditions traced their Ramayana retelling, studies, interpretations, and scholarship to Valmiki, and not to any other source.

There is also the argument that Bauddha and Jaina Ramayanas are different and in some cases, older. 

However, this argument is irrelevant. It has been established that the Tripithakas in their current form were compiled during the third Sangeeti organized by Kanishka in the 1st century C.E. Equally, scholars also agree that the Jataka tales, which are not part of the Tripithakas were composed even later than Kanishka’s period.

If one claims that the Dasharatha Jataka (which is one of the tales found in the aforementioned Jatakatales)forms the basis of Valmiki Ramayana, it is the equivalent of saying that Einstein’s research forms the basis of Newton’s research. 

The pioneer of the Jain Ramayana, Vimalasuri lived in the 3rd Century C.E. Therefore, if his Ramayana becomes the primary source for Valmiki, then it stands to reason that Kalidasa came much earlier than Valmiki.

And now, if we examine the other claim that regional-language Ramayanas (both oral and written tellings) formed the inspiration for Valmiki, we find that none of these tellings have an antiquity prior to the 8th—9th Century C.E. What’s more, when we examine only the oral tellings of Ramayana in all regional languages, this is what we find: the linguistic and literary style does not date back beyond 500 years, and this after giving a wide berth in terms of using linguistic and literary yardsticks.

In the light of these historical facts, who do we credit for providing the inspiration to Valmiki? 

There’s an answer to this as well: apparently, there existed numerous folk songs both in Sanskrit and other languages prior to Valmiki’s time, and that he took inspiration from them. Let’s accept that for a moment.

Leftist chicanery

But the question arises: so what happened to all these pre-Valmiki folk traditions and stories? 

If we argue that these were lost due to the vicissitudes of time, then it is not absurd to argue that those evidences that proved the exact opposite of this argument were also lost due to the vicissitudes of time.

This is akin to saying that the eggs that were used to make omelette became chicks, and over time contributed to the increase in the species of hen. 

Therefore, we need to debate using available evidence instead of speculating on something that might or not have existed.

It is common knowledge that all retellings (and/or work based on Ramayana) of Ramayana in Sanskrit and various Indian languages (including Kamban’s in Tamil)—have expressed their debt to Valmiki. 

We have a big list of the writers of such Ramayanas beginning with Sanskrit poets such as Kalidasa, Bhavabhuti, Bhoja, Rajashekhara and Kaviraja, and the Kannada writer and poet Kuvempu. 

One can quote their dedication and reverence towards Valmiki in their own words, but constraints of space prohibit it.

If this is the case, what is the background, what is the motive force behind the claim that Ramayana has 300 faces?

In reality, what exists behind this sort of deceptive claim is not scholarship but tactics. 

What exists is the practiced moves of the Leftists. 

The first step the Leftists take while opposing something is to reject the object of their opposition completely. 

When they encounter factual, evidence-based counter arguments to this, they immediately indulge in the logical fallacy known in common parlance as change of grounds. 

One of the ways they do this is by claiming that “we reject the contention that there is only one definitive text.” 

And when even this claim is proved false, again by citing facts, evidence, and sound logical reasoning, they turn around and assert that “there is no such thing as definitive; there is no such thing as ancient; these things kept changing variously at various points in time.”

These Leftists who seem to have made it their mission to criticize and reject everything that deviates from or doesn’t fit with their worldview do not need serious study and evidence. 

However, those who oppose them must come equipped with scholarship, evidence, and sound reasoning! 

Indeed, their history shows that they’ve made a tradition of the ugly device of spit and run.

About a century or so ago, when research on Indo-European languages was in its infancy, some comparative linguistic scholars who couldn’t digest the fact of Sanskrit’s antiquity, floated a fiction of a Proto-Indo-European language, which they held was older than Sanskrit. 

The story of how ridiculous and laughable this theory proved is now largely forgotten. 

This sort of mischief in the academia has continued in the case of the so-called 300 Ramayanas as well.

Recently, Chandrashekhara Kambar, our latest Jnanapith winner commanded thus: 

“the original Mahabharata where Kauravas were the heroes and Pandavas the villains has been turned on its head in recent times.” 

Indeed, he has said nothing new. His is a variant of a sizeable lineage of such Mahabharata distortionists. And this distortion has been comprehensively, convincingly demolished long ago by scholars like V.S. Sukhthankar, whose 'On the Meaning of the Mahabharata' is perhaps the finest rebuttal. In this case, Ramayana too shares the same distortionist fate.

If one reads the work of scholars like G.K. Bhat, who has compiled the Baroda edition of the Ramayana (with all its interpolations and various tellings), Dr. V. Raghavan, the foremost authority on Ramayana, K.R. Srinivas Iyengar, and Dr. K. Krishnamurthy, the shocking weakness of A.K. Ramanujan’s Ramayana scholarship will become evident. 

Indeed, in the world of scholarship, any nonsensical prattle in the name of “freedom of speech” without presenting evidence is not only ridiculous but dangerous as well.

Everybody needs Ramayana

A supremely gifted poet immortalized the story of a famous individual in the form of an epic poem.  By that, he earned the honour of becoming the Adi Kavi(the First Poet) of the entire literary tradition of this country’s oldest language. 

Indeed, Kalidasa has used the word “kavi” as a synonym for “Valmiki.” 

Until recently, this fact was recognized, accepted and honoured by all regional language writers and poets. 

Drawn irresistibly by this immortal epic, they have in their own ways, for their own happiness (or profit) retold it, and in many cases, have enriched it in their own unique way. 

It might sound like a cheap analogy, but this is akin to remaking a super-hit movie into different languages—either a frame-to-frame remake or a remake with minor changes here and there.

What’s more significant is that almost every sect born in India has adapted, adopted and used Ramayana to expound their respective teachings. 

From the Jainas who got Ravana killed by Rama, from the Bauddhas who wrote about Sita’s abduction, from the Vedantins who get Rama to listen to Advaita discourses, from the Vishishtadvaitins who discernSharanagati in Vibhishana, from the Dwaitins who propel Hanumantha as the future Brahma, from the Shaktas who get Sita to kill a hundred-headed Ravana, from the Shaivas who reject the Vishnu-hood of Ramaall the way up to the modern-day intellectuals who regard Ramayana as irrelevant—all of them had to take refuge in the Ramayana itself.

Indeed, the famed verse of Brahma, Param Kavinaam aadhaaram, has come true in an extreme form in the case of the purveyors of the '300 Ramayanas' fraud.
------------------------------------------------------
RELATED PLEASE :

An excerpt from (late) Sita Ram Goel's:

" Perversion of India's Political Parlance "

LANGUAGE OF COMMUNIST IMPERIALISM


The language of Communist imperialism started trickling into India soon after the Bolsheviks seized power in Russia in November, 1917.

Leading Western thinkers like Bertrand Russell have identified Communism as a Christian heresy.

Small wonder that the language of Communist imperialism is the same as that of Christian imperialism, except for the Marxist trappings in which Lenin has disguised it.

This becomes obvious when we contemplate its following features:
  1. Forces of Production, maturing in the womb of human history became self-conscious in Lenin and enabled him to snap the chain of world capitalism in Russia;
  2. Human history which had so far been a history of class oppression and class struggle now took a decisive turn towards a classless communist society;
  3. The whole world, including India, now became a battle ground between forces of capitalist reaction on the one hand and forces of proletarian revolution on the other;
  4. The proletariat in every country including India, became part of an international comraderie which had no use for nationalism in any shape or form;
  5. The Communist International, the vanguard of the world proletariat, had inherited the entire earth, including India, from the Forces of Production and it was its inalienable right to promote a proletarian revolution in every country;
  6. The victory of the International was inevitable and its Sections in different countries, including India, should endeavour to expedite that end;
  7. The existing political, social, cultural and economic institutions in India had been rendered outmoded by the Forces of Production and the Communist Party of India, a Section of the Communist International, should smash them so that the last vestiges of feudalism capitalism and colonialism were wiped out;
  8. The fedual lords and capitalists in India had conspired with British imperialism in order to keep the Indian people enslaved and they deserved to be destroyed together with their political party, the Indian National Congress.
This is not the place to tell how the Communist Party of India has functioned as a fifth-column of Soviet Russia for nearly sixty-seven years. 

What is relevant in the present context is that, although the Communist Party of India has failed to consolidate any substantial political base, the spread of the language of Communist imperialism has been phenomenal due to causes which we have described in a previous chapter. 

By now, this language has become the standard language of Leftism in india, whatever the names by which various Leftist parties and factions describe themselves.
What is still more significant, the language of Communist imperialism operates in close cooperation with the languages of Islamic, Christian and Western imperialism and has succeeded, for the time being, in driving away or putting on the defensive the language of Indian nationalism. 

This becomes crystal clear when we examine the history and role of the Leftist language ever since it invaded India in the early twenties of this [20th] century.


Wednesday, August 20, 2014

மகா பெரியவா – அனுபவங்கள் ஆயிரம்

நண்பர் முகுந்தன் அவர்களின் அனுபவம் இதோ…சென்னை மயிலாப்பூரில் உள்ளது  மிகப்பிரசித்தி பெற்ற கற்பகாம்பாள் உடனுறை கபாலீஸ்வரர் ஆலயம்.இந்த ஆலயத்தில் 1950 ஆம் வருடத்திலிருந்து என் தாயார் ஆனந்தவல்லி, தன்னையொத்த பெண்களுடன் ஒரு குழுவாக அமர்ந்து, அனுதினமும் லலிதா சஹஸ்ரநாம பாராயணம் செய்வது வழக்கம். இவர்களுக்கு முத்துலட்சுமி அம்மாள் என்பவர் தலைவியாக இருந்தார். இந்தக் குழு “கற்பகாம்பாள் சஹஸ்ரநாம கோஷ்டி” என்றும், தலைவி “குரு பாட்டி‘ என்றும் அழைக்கப்பட்டனர். என் தாயார் செயலாளராக இருந்தார். அனுதினபாராயணத்தைத் தவிர கோயிலின் பல்வேறு உற்சவங்கள் மற்றும் விசேஷ நாட்களில் அர்ச்சனை, அபிஷேகம் ஆராதனை ஆகியவையும் செய்துவந்தனர்.1970-ல் ஒரு நாள் குரு பாட்டிக்கு கனவில் காட்சி அளித்த கற்பகாம்பாள், “நீயும் உனது கோஷ்டியும் தினமும் எனக்கு சஹஸ்ரநாம பாராயணம் பண்ணிண்டுருக்கேள். விசாலாட்சிக்கும் காமாட்சிக்கும் இருக்காப்போல எனக்கும் தங்கத்துல சஹஸ்ரநாம காசுமாலை வேணும். செய்து போடறியா?” என்று கேட்க, பாட்டியும் தான் கனவில் கண்டதை குழுவில் எல்லோருக்கும் சொல்லி மகிழ்ந்தார். அனைவரும் நல்ல மனம் படைத்த பக்தர்களிடமிருந்து நன்கொடை பெற்று காசுமாலை செய்து கற்பகாம்பாளுக்கு அணிவிக்க முடிவு செய்தனர். வருடங்கள் பல சென்றும் குழுவின் நடுத்தர வர்க்கத்து மாதர்களால் காசுமாலைக்குத்தேவையான பெரும் பொருளை சேர்க்க முடியவில்lai. சிலரது ஆலோசனையின் காரணமாக 1978-ல் குரு பாட்டியும் எனது தாயாரும் மற்றும் உறுப்பினர்களோடு பரமாச்சாரியாளிடம் முறையிட காஞ்சி மடத்திற்கு சென்றனர். காத்துக் கொண்டிருந்த அவர்களிடம், மடத்துப்பணியாளர் ஒருவர் வந்து, பெரியவா உங்களை உடனே வரச்சொன்னா; உள்ளே போங்கோ” என்று சொல்லவும் விரைந்து உள்ளே சென்றனர். மஹாபெரியவாளின் தரிசனத்தில் மெய்சிலிர்த்துப்போயிருந்தவர்களிடம், என்ன? காசுமாலைக்கு பணமும் பொருளும் சேரலியா?” என்று மகான் கேட்டார். தாம் முறையிட வந்ததை முன்னதாகவே மஹாபெரியவா கேட்டதால் சொல்வதறியாது நின்றவர்களிடம், பெரியவா “அம்பாள் தானே கேட்டா; அம்பாளே அதுக்கு அருள் கொடுப்பா; கவலைபடவேண்டாம் ” என்று கூறினார்கள். மேலும் “விசாலாட்சிக்கும் காமாட்சிக்கும் இருக்கறது பணக்காra காசுமாலை; ஆனா கற்பகாம்பாளுக்கு கிடைக்கப் போறது பக்தியால காசுமாலை” என்று அங்கிருந்தவர்களிடம் கூறினார்கள். பிறகு எனது தாயாரிடமும் குரு பாட்டியிடமும் “கற்பகம் சுவாசினி சங்கம் அப்பிடின்னு பேர் வச்சு நிறைய சுவாசினி மற்றும் பாலா திருபுரசுந்தரி பூஜைகள் செஞ்சிண்டு வாங்கோ” என்று சொல்லி ஆசீர்வாதம் செய்து பிரசாதமளித்தார்கள்.மஹாபெரியவா சொன்னதை சிரமேற்கொண்டு நடைமுறைப்படுத்தியதால், பொன்னும் பொருளும் வந்து குவிந்தன. 1982-ல் காசுமாலை செய்யும் வேலை துவங்கியது. சென்னை உம்மிடி பங்காரு கண்ணன் அவர்களிடம் வேலை ஒப்படைக்கப்பட்டது. ஒவ்வொரு காசின் ஒரு புறத்தில் ஒரு நாமாவும், மறுபுறத்தில் கோயிலின் முத்திரையான சிவலிங்கத்தை மயில் பூஜை செய்வது-பின்னணியில் அம்பாள் உருவமும் பதிக்கப்பட்டது. அவ்வப்போது வேலையின் முன்னேற்றம் குறித்து காஞ்சி மடம் மூலமாக மஹாபெரியவாளுக்கு தெரிவிக்கப்பட்டது. ஸ்வாமிகளும் மடத்தின் வேத பாடசாலை பண்டிதர்கள் சிலரை அனுப்பி வைத்து நாமாக்களின் சரியான பதிவு மற்றும் வரிசை மாறாதிருத்தல் ஆகியவற்றை ஆய்வு செய்ய வைத்தார். இந்த மகத்தான காரியத்திற்கும் பல முட்டுக்கட்டைகள் – ரிலீஜியஸ் எண்டோமென்ட் போர்டு; கோயில் போர்டின் ஒரு சில உறுப்பினர்கள்; சில வேலை இல்லாத சமூக அமைப்புக்கள் மற்றும் சில விஷமிகள் என பல வடிவுகளில் வந்தன. ஆனாலும், மஹாபெரியவாளின் அருளாசியினாலும், நிர்வாக அதிகாரி சுகவனேஸ்வரர்; தக்கார் குப்புசுவாமி; தலைமை அர்ச்சகர் விஸ்வநாத சிவாச்சாரியார்; வழக்கறிஞர் கிருஷ்ணஸ்வாமி ஆகியோர் உதவி செய்ததாலும் வேலை நன்கு முடிந்தது., “அருள்மிகு கற்பகாம்பாளுக்கு லலிதா சஹஸ்ரநாம தங்க காசுமாலை சமர்ப்பணவிழா”  26-2-1986 அன்று கொண்டாடுவது என்றும் விவேக் & கோ விழா அமைப்பாளராகவும் முடிவு செய்யப்பட்டது.துரதிர்ஷ்டமோ அல்லது வினைப்பயனோ, 20-1-1986 அன்று எனது தந்தையார் உடல்நலக் குறைவு காரணமாக மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். கை கால்கள் செயலிழந்dhu பேச்சும் இல்லாமல் போனது. மருத்துவர்களும் நம்பிக்கை இழந்து, அதிக பட்சம் 48 மணி கெடு கொடுத்துவிட்டனர். எனது தாயார் இதைத்தாங்க முடியாது மனமுடைந்து வீட்டின் பூஜை அறையிலேயே அடைந்து கிடந்தார். குரு பாட்டி சங்கத்தின் உறுப்பினர்களோடும், உம்மிடி கண்ணன் மற்றும் விவேக் ஆகியோருடன் முடிவுற்ற காசு மாலையை எடுத்துக்கொண்டு பெரியவாளை தரிசிக்க மடத்திற்குச்சென்றார். இவர்கள் எல்லோரையும் பார்த்த ஸ்வாமிகள், “ஏன்? உங்க செகரட்ரி வரலியா?” என்று கேட்க,இவர்களும் எனது தந்தை மற்றும் தாயாரின் நிலைமை பற்றி கண்ணீருடன் விவரித்தனர். காசு மாலையை பார்வையிட்ட மஹா பெரியவா, “மாலை ரொம்ப நன்னா வந்திருக்கு; இந்த மாலையை கற்பகாம்பாளுக்கு போட உங்க செகரட்ரி இருப்பா; கவலைப்படாம போயிட்டுவாங்கோ” என்று சொல்லி ஆசீர்வதித்து பிரசாதங்கள் கொடுத்தார். அனைவrum நேராக எனது வீட்டிற்கு வந்து என் தாயாரிடம் ஸ்வாமிகளின் ஆசிகளை சொல்லி பிரசாதங்களை கொடுத்தனர். என்ன ஒரு அதிசயம்! அதே நேரத்தில் மருத்துவமனையிலிருந்து, எனது தகப்பனார் நினைவு திரும்பி பேசுவதாகவும், மிகவும் நல்ல நிலையில் இருப்பதாகவும் செய்தி வருகிறது. மருத்துவர்கள் மிகுந்த ஆச்சர்யத்துடன் ஏதோ அற்புதம் நடந்துள்ளது என்று சொல்லி மறு நாளே எனது தந்தையை டிஸ்சார்ஜ் செய்துவிட்டார்கள். அவரும் இரண்டு தெருக்கள் தள்ளி இருந்த மருத்துவமனையிலிருந்து வீட்டிற்கு நடந்தே வந்து விட்டார்.26-2-1986 அன்று காசுமாலை சமர்ப்பணவிழா வெகு விமரிசையாக நடந்தது. எனது தந்தையாரும் சிறிது நேரம் கோயிலுக்கு வந்து விழாவினில் கலந்து கொண்டார். செகரட்ரி என்கின்ற வகையில் என் தாயார் விழாவை முன்னின்று நடத்தி, அன்று காலையில் கற்பகம்பாளுக்கு காசுமாலையினை சாற்றி மாலையில் நடை பெற்ற கூட்டத்தில் தனது அறிக்கையையும் சமர்ப்பித்தார். மேலும் காசுமாலையைப்பாதுகாப்பாக வைக்க ஒரு கோத்ரேஜ் அலமாரியினையும், சுவாசினி சங்கத்தின் சார்பில் இந்த விலையுயர்ந்த காசுமாலைக்கான ஆவணங்களையும் அளித்தார். தற்போதும், அம்பாளுக்கு அனைத்து வெள்ளிக் கிழமைகள், பெளர்ணமி நாட்கள் மற்றும் வருடாவருடம் பிப்ரவரி 26 நாளிலும் இந்தக்காசுமாலை சாற்றப்படுகிறது. எனது தந்தையார் 13-3-1986 அன்று எவ்வித அல்லலுமின்றி அம்பாளின் பாதகமலங்களை சென்றடைந்தார். 
மருத்துவர்களால் கைவிடப்பட்டு இனி பிழைக்க மாட்டார் என்ற நிலையில் அவருக்கு உயிர் தீபமேற்றி, எனது தாயார் தனது கடமையை நன்கு செய்து முடிக்கவும், எங்களுடன் மேலும் சில நாட்கள் அவர் நல்லபடி வாழவும் செய்த ஸ்வாமிகளின் கருணையை கூற வார்த்தைகள் போதவில்லை. இன்றளவிலும், நானும் எனது குடும்பத்தாரும், உறவினர் மற்றும் நண்பர்கள் இடையே இந்த அற்புத நிகழ்வுகளை பற்றி பேசி காஞ்சிமாமுனிவரின் பேரருளையும் ஆசிகளையும் நினைந்து ஆனந்தப்படுகிறோம். 

A good move on Ayodhya temple by Subramanian Swamy

Following is the letter written to the Honourable Prime Minister, Shri Narendra Modi subjected ‘Ram Temple in Ayodhya: A Reality Check’ by Subramanian Swamy on July 28


Mark Twain had once said that, “It is a lot easier to mislead the people than convince them that they are misled.” This is the reality about the Ram Temple in Ayodhya, the reality about which I wish to bring to your attention.
People in India have been misled to believe that a temple and a masjid are both equally revered religious places.
This misconception is at the root of our failure so far to re-build and or restore the Ram Temple in Ayodhya, the Krishna Temple in Mathura, and Vishvanath Temple in Varanasi.
The fundamental reality is: A masjid is not, in Indian case law, or international case law, or even under the Sharia jurisprudence (which is the law for Muslims), held to be religiously sacred.
This is the position in Islamic law as propounded by scholars in Saudi Arabia, in which country the authorities demolish mosques to lay roads, build parks or multi-storied apart buildings. Even the mosque in Mecca where Prophet Mohammed used to read namaz, was demolished for a new building and road to pass through!
According to a judgment of the Constitution Bench of India’s Supreme Court in the famous Ismail Farooqui vs Union of India case reported in (1994) 6 SCC 376, a masjid is not held to be an essential part of the religion of Islam.
The Apex Court had posed a question as follows [Para 80]: “It has been contended that a mosque enjoys a particular position in Muslim law and once a mosque is established and prayers are offered in such a mosque, the same remains for all time to come a property of Allah…and any person professing Islamic faith can offer prayer in such a mosque, and even if the structure is demolished, the place remains the same where namaz can be offered.”
On the other hand , in case law, a temple once constructed after prana prathistha puja is always a tmple. This sacred status of a temple—even if it is in ruins or without worship—was decided in a case of a smuggled- out bronze Nataraja statue from a Thanjavur temple which temple was in disuse, and which statue was put up for sale in London by Bumper Corporation. The Government of India sued for its return to India.
The matter went to the House of Lords, our Supreme Court level. On February 13, 1991, when I was the Union Law Minister, the House of Lords upheld the Indian government’s position [see (1991) 4 All ER 638] a temple, whether in use, disuse or even demolished, is owned by the deity in perpetuity, in this case by Lord Shiva, and any Hindu can litigate on behalf of the deity as a defacto trustee.
The Bench consisting of Justices Purchas, Nourse and Leggatt concluded: “We therefore hold that the temple is acceptable as party to these proceedings and that it is as such entitled to sue for the recovery of the Nataraja.” [Page 648, Para (g)].
This is the precise position now held by the three judges Bench of the Allahabad High Court while deciding the so-called dispute in the Ramjanma-bhoomi-Babri Masjid case.
Earlier, in 2002, in (2,002 in = 50.9 m) (2,002 in (2,002 in = 50.9 m) = 50.9 m (50.9 m = 55.7 yd)) (2,002 in (2,002 in = 50.9 m) (2,002 in (2,002 in = 50.9 m) = 50.9 m (50.9 m = 55.7 yd)) = 50.9 m (50.9 m = 55.7 yd) (50.9 m (50.9 m = 55.7 yd) = 55.7 yd (55.7 yd = 50.9 m))) respect to the Question posed in a Presidential Reference under Article 143 of the Constitution, the High Court of Allahabad directed the Archaeological Survey of India (ASI) to determine if there was indeed a pre-existing Hindu temple structure before the construction of the Babri Masjid.
The ASI making excavations and using the Ground Penetrating Radars concluded that there was indeed such a structure.
The Allahabad HC, thereafter in the dispute adjudication as directed by the 1994 Supreme Court judgment, concluded in 2011: “The Archaeological Survey of India has proved that the pre-existing structure was a massive Hindu religious structure. The disputed Babri Masjid structure was constructed on the site of the old structure after demolition of the same.”
This judgment binds the Government of India by virtue of a sworn commitment in 1994 given to the Constitutional Bench of the Supreme Court.
In the Affidavit filed by the Government of India before the Constitutional Bench of the Supreme Court in the above cited 1994 Farouqi case judgment, the re-building commitment of the Government of India was recorded by the said, Constitutional Bench in its judgment.
On page 383 of the said judgment, the Solicitor General is quoted by the Supreme Court Constitutional Bench as stating on affidavit filed on the direction of the Apex Court, as follows: “If a Hindu temple /structure did exist prior to the construction of the demolished Babri Masjid structure, government action will be in support of the wishes of the Hindu community.”
This is also the similar commitment made in 1991 by the Muslim representatives of the Babri Masjid Action Committee to the Government when I as Union Law & Justice Minister was asked by Prime Minister Chandra-shekhar, in November 1990, find ways to make the VHP withdraw its Kar Seva call scheduled from December 9, 1990 and to negotiate a settlement.
The meeting between VHP’s Acharya Giriraj Kishore and myself was held in Arun Jaitely’s house. The VHP agreed to my proposal and withdrew the call.
Subsequently prominent Muslim leaders made the following commitment: “If these assertions were proved, the Muslims would voluntarily hand over the disputed shrine to the Hindu.” This commitment/assurance is recorded in Government of India’s White Paper [In paras 2.1, 2.2, and 2.3].
Thereafter, Chandrashekhar arbitrated for a negotiated settlement, which included demolishing the Babri Masjid, re-building the Ram Temple, and building new masjid for the Shia community across the Saryu River.
It may be kept in mind that Mir Baqi, Babar’s commander, was a Shia and the Babri Masjid that he constructed was for the Shias. The hereditary Muthwali supervisor today is also a Shia and he is, I am reliably told, agreeable to re-building a Ram Temple in Ayodhya site and a masjid across the Saryu River. For good reasons, which I will tell you personally; this new masjid should not be called after Babri.
Most importantly, our party has committed in its 2014 Manifesto to building a Ram Temple at the Ayodhya site if it is legal to do so.
It is now obvious that it is undoubtedly legal to do so under the existing case laws, which reason is bolstered by the nature of a masjid under the Sharia Islamic law.
Therefore, what should be the road map or blueprint for our government to deliver on the 2014 Manifesto promise?
The following steps may be taken by 2016 to re-build the Ram Temple in Ayodhya and fulfill our commitment to the electorate:
  • (i) Appoint a former Chief Justice of India, such as for CJI SH Kapadia as the Executor. The office of the Executor may liaise with a designated Minister such as General VK Singh.
  • (ii) The designated Minister may issue Notice to the Babri Masjid Muthwali, who is a hereditary supervisor, and is living in India, asking him to formally agree to withdraw his claim to the Ramjanmabhoomi, and offer him an alternative site for a masjid to be built at public expense, across the Saryu River.
  • (iii) Call a meeting of Islamic clerics, Indian and foreign, and seek their endorsement. The Supreme Court may then be approached for disposing off all pending SLPs and Writ Petitions.
  • (iv) If such an endorsement is not forthcoming then the Government should move an enabling Bill in Parliament and have it passed.
  • (v) Create a Ram Temple Re-Building Committee on the Somnath temple model.
  • (vi) Begin construction of the Ram Temple on an auspicious date in 2016.
I will be happy to assist our government in any way to implement this electoral promise to the people.
Yours Sincerely,
-Subramanian Swamy

STATISTICS -the no of Nobel Prizes won by Jews Vs those won by Muslims!


STATISTICS.
 
A short time ago, Iran's Supreme Leader Grand Ayatollah Ali Khamenei urged the Muslim World to boycott anything and everything that originates with the Jewish people.

In response, Meyer M. Treinkman, a pharmacist, out of the kindness of his heart, offered to assist them in their boycott as follows:

"Any Muslim who has Syphilis must not be cured by Salvarsan discovered by a Jew, Dr. Ehrlich. He should not even try to find out whether he has Syphilis, because the Wasserman Test is the discovery of a Jew. If a Muslim suspects that he has Gonorrhea, he must not seek diagnosis, because he will be using the method of a Jew named Neissner.

"A Muslim who has heart disease must not use Digitalis, a discovery by a Jew, Ludwig Traube.

Should he suffer with a toothache, he must not use Novocaine, a discovery of the Jews, Widal and Weil.

If a Muslim has Diabetes, he must not use Insulin, the result of research by Minkowsky, a Jew. If one has a headache, he must shun Pyramidon and Antypyrin, due to the Jews, Spiro and Ellege.

Muslims with convulsions must put up with them because it was a Jew, Oscar Leibreich, who proposed the use of Chloral Hydrate.

Arabs must do likewise with their psychic ailments because Freud, father of psychoanalysis, was a Jew.

Should a Muslim child get Diphtheria, he must refrain from the “Schick" reaction which was invented by the Jew, Bella Schick.

"Muslims should be ready to die in great numbers and must not permit treatment of ear and brain damage, work of Jewish Nobel Prize winner, Robert Baram.

They should continue to die or remain crippled by Infantile Paralysis because the discoverer of the anti-polio vaccine is a Jew, Jonas Salk.

"Muslims must refuse to use Streptomycin and continue to die of Tuberculosis because a Jew, Zalman Waxman, invented the wonder drug against this killing disease.

Muslim doctors must discard all discoveries and improvements by dermatologist Judas Sehn Benedict, or the lung specialist, Frawnkel, and of many other world renowned Jewish scientists and medical experts.

"In short, good and loyal Muslims properly and fittingly should remain afflicted with Syphilis, Gonorrhea, Heart Disease, Headaches, Typhus, Diabetes, Mental Disorders, Polio Convulsions and Tuberculosis and be proud to obey the Islamic boycott."

Oh, and by the way, don't call for a doctor on your cell phone because the cell phone was invented in Israel by a Jewish engineer.

Meanwhile I ask, what medical contributions to the world have the Muslims made?"

The Global Islamic population is approximately 1,200,000,000; that is ONE BILLION TWO HUNDRED MILLION or 20% of the world's population.

They have received the following Nobel Prizes:

Literature:

1988 - Najib Mahfooz

Peace:

1978 - Mohamed Anwar El-Sadat
1990 - Elias James Corey
1994 - Yaser Arafat:
1999 - Ahmed Zewai

Economics:

(zero)

Physics:

(zero)

Medicine:

1960 - Peter Brian Medawar
1998 - Ferid Mourad

TOTAL: 7 SEVEN

The Global Jewish population is approximately 14,000,000; that is FOURTEEN MILLION or about 0.02% of the world's population.

They have received the following Nobel Prizes:

Literature:

1910 - Paul Heyse
1927 - Henri Bergson
1958 - Boris Pasternak
1966 - Shmuel Yosef Agnon
1966 - Nelly Sachs
1976 - Saul Bellow
1978 - Isaac Bashevis Singer
1981 - Elias Canetti
1987 - Joseph Brodsky
1991 - Nadine Gordimer World

Peace:

1911 - Alfred Fried
1911 - Tobias Michael Carel Asser
1968 - Rene Cassin
1973 - Henry Kissinger
1978 - Menachem Begin
1986 - Elie Wiesel
1994 - Shimon Peres
1994 - Yitzhak Rabin

Physics:

1905 - Adolph Von Baeyer
1906 - Henri Moissan
1907 - Albert Abraham Michelson
1908 - Gabriel Lippmann
1910 - Otto Wallach
1915 - Richard Willstaetter
1918 - Fritz Haber
1921 - Albert Einstein
1922 - Niels Bohr
1925 - James Franck
1925 - Gustav Hertz
1943 - Gustav Stern
1943 - George Charles de Hevesy
1944 - Isidor Issac Rabi
1952 - Felix Bloch
1954 - Max Born
1958 - Igor Tamm
1959 - Emilio Segre
1960 - Donald A. Glaser
1961 - Robert Hofstadter
1961 - Melvin Calvin
1962 - Lev Davidovich Landau
1962 - Max Ferdinand Perutz
1965 - Richard Phillips Feynman
1965 - Julian Schwinger
1969 - Murray Gell-Mann
1971 - Dennis Gabor
1972 - William Howard Stein
1973 - Brian David Josephson
1975 - Benjamin Mottleson
1976 - Burton Richter
1977 - Ilya Prigogine
1978 - Arno Allan Penzias
1978 - Peter L Kapitza
1979 - Stephen Weinberg
1979 - Sheldon Glashow
1979 - Herbert Charles Brown
1980 - Paul Berg
1980 - Walter Gilbert
1981 - Roald Hoffmann
1982 - Aaron Klug
1985 - Albert A. Hauptman
1985 - Jerome Karle
1986 - Dudley R. Herschbach
1988 - Robert Huber
1988 - Leon Lederman
1988 - Melvin Schwartz
1988 - Jack Steinberger
1989 - Sidney Altman
1990 - Jerome Friedman
1992 - Rudolph Marcus
1995 - Martin Perl
2000 - Alan J. Heeger

Economics:

1970 - Paul Anthony Samuelson
1971 - Simon Kuznets
1972 - Kenneth Joseph Arrow
1975 - Leonid Kantorovich
1976 - Milton Friedman
1978 - Herbert A. Simon
1980 - Lawrence Robert Klein
1985 - Franco Modigliani
1987 - Robert M. Solow
1990 - Harry Markowitz
1990 - Merton Miller
1992 - Gary Becker
1993 - Robert Fogel

Medicine:

1908 - Elie Metchnikoff
1908 - Paul Erlich
1914 - Robert Barany
1922 - Otto Meyerhof
1930 - Karl Landsteiner
1931 - Otto Warburg
1936 - Otto Loewi
1944 - Joseph Erlanger
1944 - Herbert Spencer Gasser
1945 - Ernst Boris Chain
1946 - Hermann Joseph Muller
1950 - Tadeus Reichstein
1952 - Selman Abraham Waksman
1953 - Hans Krebs
1953 - Fritz Albert Lipmann
1958 - Joshua Lederberg
1959 - Arthur Kornberg
1964 - Konrad Bloch
1965 - Francois Jacob
1965 - Andre Lwoff
1967 - George Wald
1968 - Marshall W. Nirenberg
1969 - Salvador Luria
1970 - Julius Axelrod
1970 - Sir Bernard Katz
1972 - Gerald Maurice Edelman
1975 - Howard Martin Temin
1976 - Baruch S. Blumberg
1977 - Roselyn Sussman Yalow
1978 - Daniel Nathans
1980 - Baruj Benacerraf
1984 - Cesar Milstein
1985 - Michael Stuart Brown
1985 - Joseph L. Goldstein
1986 - Stanley Cohen [& Rita Levi-Montalcini]
1988 - Gertrude Elion
1989 - Harold Varmus
1991 - Erwin Neher
1991 - Bert Sakmann
1993 - Richard J. Roberts
1993 - Phillip Sharp
1994 - Alfred Gilman
1995 - Edward B. Lewis
1996- Lu RoseIacovino

TOTAL: 129!

The Jews are NOT promoting brainwashing children in military training camps, teaching them how to blow themselves up and cause maximum deaths of Jews and other non-Muslims.

The Jews don't hijack planes, nor kill athletes at the Olympics, or blow themselves up in German restaurants.

There is NOT one single Jew who has destroyed a church.

There is NOT a single Jew who protests by killing people. The Jews don't traffic slaves, nor have leaders calling for Jihad and death to all the Infidels.

Perhaps the world's Muslims should consider investing more in standard education and less in blaming the Jews for all their problems.

Muslims must ask 'what can they do for humankind' before they demand that humankind respects them.

Regardless of your feelings about the crisis between Israel and the Palestinians and Arab neighbors, even if you believe there is more culpability on Israel 's part, the following two sentences really say it all:

'If the Arabs put down their weapons today, there would be no more violence.

If the Jews put down their weapons today, there would be no more Israel."

Benjamin Netanyahu: General Eisenhower warned us. It is a matter of history that when the Supreme Commander of the Allied Forces, General Dwight Eisenhower, found the victims of the death camps he ordered all possible photographs to be taken, and for the German people from surrounding villages to be ushered through the camps and even made to bury the dead.

He did this because he said in words to this effect: 'Get it all on record now - get the films - get the witnesses - because somewhere down the road of history some bastard will get up and say that this never happened'

Recently, the UK debated whether to remove The Holocaust from its school curriculum because it 'offends' the Muslim population which claims it never occurred.

It is not removed as yet. However, this is a frightening portent of the fear that is gripping the world and how easily each country is giving into it.

It is now more than 65 years after the Second World War in Europe ended.

Now, more than ever, with Iran, among others, claiming the Holocaust to be 'a myth,' it is imperative to make sure the world never forgets.

This e-mail is intended to reach 400 million people. Be a link in the memorial chain and help distribute this around the world.

How many years will it be before the attack on the World Trade Center 'NEVER HAPPENED' because it offends some Muslim in the United States?

Monday, August 18, 2014

HISTORY OF DELHI's RK PURAM MURUGAN TEMPLE - PERIYAVA's ANUGRAHAM- NON-TAMILS PLS EXCUSE

இந்தியா சுதந்தரம் அடையும் தருணத்துக்கு முந்தைய டெல்லி. டெல்லியில் குடிபுகுந்திருந்த தமிழர்கள்,ரமணமகரிஷி அளித்திருந்த சுவாமிநாத சுவாமியின் ஒரு சிறு மரச்சிலையை வைத்து பூஜித்து வந்தார்கள். 1944-ஆம் ஆண்டு முதல் கந்த ஷஷ்டி விழாவைப் பெரிய அளவில் சிறப்பாகவும் நட்த்தினார்கள். இருப்பினும் தென்னிந்தியக் கலையுடன் கூடிய முருகன் கோயில் ஒன்றில்லையே என்ற ஏக்கம் மட்டும் அவர்களுக்குப் பெரிய மனக்குறையாகவே இருந்த்து. எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு தருணம் வரவேண்டும் அல்லவா! பிற்காலத்தில் ஒரு குட்டித்தமிழ் நாடாக விளங்கிய ராமகிருஷ்ணாபுரம் அச்சமயம் பெருங்காடாக விளங்கியது. அதன் நடுவே ஒரு சிறு குன்றும் காணப்பட்டது. குன்று தோறாடும் குமரனுக்கு இது ஏற்ற இடமாக இருக்குமே என்று பக்தர்கள் எண்ணினர்.
1961-ஆம் வருடம். டெல்லி சரோஜினி நகரிலிருந்த விநாயகர் கோயிலின் கும்பாபிஷேகம் நடைபெற்றது. அந்த கும்பாபிஷேக தினத்தன்று பக்தர் ஒருவருக்குக் கனவு ஒன்று வந்தது. அந்தக் கனவில் வயது முதிர்ந்த பெரியவர் ஒருவர்,கனவு காணும் நபரின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு அவரை அவரின் இருப்பிடத்துக்குக் கொண்டு விடுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறார். இவரும் அழைத்துச் செல்கிறார். ஒரு கட்டத்தில் இதுதான் தன் இருப்பிடம் என்று சற்றுத் தொலைவில் தெரியும் குன்றைக் காட்டி நன்றி கூறிவிட்டு, விறுவிறுவென நடந்து மாயமாய் மறைந்து விடுகிறார். அந்த பக்தர் கனவில் கண்ட இடம்,பக்தர்கள் இங்கு குமரனுக்குக் கோயில் கட்டலாமே என்று தீர்மானித்த குன்று இருக்கும் இடம்!
இதன்பின் டெல்லியில் தனி முருகன் கோயில் கட்டுவதற்கான விண்ணப்பத்தை காஞ்சி மகா பெரியவர் முன் வைத்தனர். அவரும் தன் பரிபூரண ஆசிகளை அருளினார். அடுத்து, அரசாங்கத்தின் அனுமதியைப் பெறவேண்டும். எனவே, அதற்குரிய முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர் பக்தர்கள். இதற்கு முன் சூரஜ்மல் எனும் அரசன் இந்தக் குன்றின்மீது ஓய்வு விடுதி அமைக்க எண்ணியபோது அவன் தந்தையின் கனவில் முன்பொரு சமயம் அந்த இடத்தில் சிவன் கோயில் ஒன்று இருந்ததாகத் தெரிந்ததால், மகனை ஓய்வு விடுதி கட்டாமல் தடுத்து விட்டார் என்றொரு செய்திக் குறிப்பு அந்தக் குன்று இருக்கும் இடத்தைப் பற்றி இருந்தது. இதனால் அரசாங்கத்தின் ஒப்புதலை வாங்குவது எளிதாக இருந்தது. இந்நிகழ்வு பற்றி திருப்பனந்தாள் மடத்தலைவர் முத்துக்குமாரசுவாமி தம்பிரான். ‘ஆளுபவர்கள் யாராக இருந்தாலும்,தன்னுடைய இடத்தை மாற்ற முடியாதபடியாகவே முருகப்பெருமான் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டிருந்தான் என்றில்லாமல் வேறென்னவென்று குறிப்பிடமுடியும்?’ என்று குறிப்பிட்டார்.
1961-ஆம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதத்தில் பக்தர்கள் ஒன்று சேர்ந்து ஸ்ரீ சுவாமிநாத சுவாமி சமாஜம் என்ற அமைப்பைத் தோற்றுவித்து கோயில் கட்டும் நிலத்தை அரசாங்க அனுமதியுடன் விலைக்கு வாங்கினார்கள். கோயில் கட்டுமானப் பணி தொடங்கியபோது, வாலாஜாபாத் அருகிலிருந்த பட்டுமலைக் குப்பத்திலிருந்து கல் எடுக்கப்பட்டு வந்து மகாபலிபுரத்தில் விக்கிரகங்கள் வடிக்கப்பட்டன. இச்சமயம் “உத்தர சுவாமிநாதனின் மூலவிக்கிரகத்துக்கான கல்லை, சுமார் அறுபதாண்டுகளுக்கு முன்பு செந்திலாண்டவன் சிலை வடிப்பதற்காக, தாமிரவருணி நதிப் படுகையிலிருந்து குறுக்குத்துறை எனுமிடத்தில் எடுக்கப்பட்ட கல்லின் எஞ்சிய பாகம் புதையுண்டு உள்ளது. அதனை எடுத்துப் பயன்படுத்துங்கள். ” என மகா பெரியவா ஆசியருளினார். அன்பர்களும் மகிழ்ச்சியுற்றார்கள்.
பெரியவா குறிப்பிட்ட அந்த குறுக்குத்துறை அகலத்திலும் நீளத்திலும் ஒரு மைலுக்கும் மேலாகப் பரந்து கிடந்தது. இந்த அறுபதாண்டு காலத்தில் அந்த இடத்தின் பல பகுதிகள் மணல்மேடுகளாக மாறியிருந்தன. அவ்வளவு பெரிய இடத்தையும் தோண்டிப் பார்த்து குறிப்பிட்ட கல்லைக் கண்டுபிடிப்பது என்பது சாதாரண விஷயமல்லவே! நெல்லையப்பர் கோயில் சிவாச்சாரியார், “ஒரு வேளை தெற்கு ரத வீதியிலிருக்கும் 85 வயது முதியவரான சுந்தர தீக்ஷிதர் இந்தக் காரியத்துக்கு உதவலாம். அவர், செந்திலாண்டவன் சிலைக்காகக் கல் எடுத்த காலத்தில், அத்தலத்தில் தொண்டு புரிந்தவர்”என்று வழி காட்டினார்.
சுந்தர தீக்ஷிதரைச் சந்தித்து விவரம் கூற, “பாதி வேலையை முடித்திருந்தேன். எஞ்சிய வேலையை முடிப்பதற்காகத்தானோ என்னவோ,” என்னை இறைவன் இன்னும் உயிரோடு வைத்திருக்கிறான் என்று கூறி நெகிழ்ந்தவர், சரியான இடத்தையும் காட்டிக் கொடுத்தார். முப்பது தொழிலாளிகள் நாள் முழுதும் மணலைத் தோண்டியபின், 10 அடி ஆழத்தில் மகா பெரியவா குறிப்பிட்ட முக்கோண வடிவக் கல் கிடைத்தது. ஜூன் 2, 1965-ஆம் ஆண்டு, குறிப்பிட்ட முகூர்த்த நேரத்தில் நதிப்படுகையிலிருந்து கல் எடுத்து, மகாபலிபுரத்துக்கு அனுப்பினர். பரமாச்சார்யரின் உருவில் வந்து அனுக்கிரகித்த கந்தனின் கருணையே கருணை!
கல் கிடைத்து விட்டது. விக்கிரகம் தயாராகிவிட்டதா என்றால், அங்கும் உடனே தயாராகவில்லை. ஆண் விக்கிரகம் வடிப்பதற்கான சரியான ஒலி கல்லில் இருந்து கேட்காததால், பணியில் ஈடுபட்டிருந்த கணபதி ஸ்தபதி செய்வதறியாது திகைத்தார். எனவே மகா பெரியவாளைச் சந்திக்கச் சென்றார். பக்தர்கள் வரிசையில் மகா பெரியவாளைச் சந்திக்க நின்றபோது பெரியவரே அவரை அழைத்து,” ‘சிலையைச் செதுக்க ஆரம்பி! போகப் போகத் தானே சரியாகி விடும்’ என்றார். ‘ அவர் கூறியவாறே நடந்தது. மூலவர் சிலை உருவானதும், அச்சிலையை மகா பெரியவாளின் பார்வைக்கு அனுப்பினார்கள்.
நொடியில் சிலையை ஆராய்ந்த பெரியவர், " தக்ஷிண சுவாமிநாதனிடமிருந்து சற்று வேறுபடுத்திக் காட்டத்தானோ, இவரது கழுத்தில் ருத்ராக்ஷ மாலையும் கல்லிலேயே செதுக்கிவிட்டாய்?  " என்று கேட்க, கணபதி ஸ்தபதி ஆச்சரியத்தில் பிரமித்து நின்றார். தெற்கிலுள்ள சுவாமிநாதனுக்குத் தனியாக வெள்ளி மாலயில் கோர்த்த ருத்ராக்ஷத்தை அணிவிப்பதுதான் வழக்கம். இந்த நுணுக்கத்தை உன்னிப்பாகக் கவனித்துத் தான் பெரியவா அப்படிக் கேட்டார். பெரியவாளின் பார்வையிலிருந்து எதுவும் தப்பாது. இதன் பின் விக்கிரகத்தை ஒரு இரவும் பகலும் தன் அருகிலேயே வைத்து, தடவிப் பார்த்து மகிழ்ந்தார். சிலைக்கு, தன் கையாலேயே விபூதி அபிஷேகமும் செய்து மகிழ்ந்தார். (GS:முதன் முதல் நடந்த) கும்பாபிஷேகத்தின்போது  கூடியிருந்த பக்தர்களிடம் கணபதி ஸ்தபதி மேற்படி விவரங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.
மூல விக்கிரகம் தயாரானதோடு இறைவனின் சோதனை நின்று விடவில்லை கோயிலுக்கான மற்ற விக்கிரகங்களும் உருவாகிவிட்ட நிலையில், கோயில் கட்டும் அடிக்கல் நாட்டு விழாவை 8.9.1965 அன்று காலை 6.30 மணி முதல் 8.30 மணிக்குள் நல்ல நேரம் என்று குறித்திருந்தார் மஹா பெரியவா. நாள் குறிப்பிட்டாகிவிட்டது. ஆனால் அதற்கு முந்தைய இரவில் வந்த வானொலி அறிவிப்பு அனைவரையும் துக்கத்தில் ஆழ்த்தியது. பாகிஸ்தான் விமானப்படை இந்தியா மீது போர் தொடுக்க ஆயத்தமாகியுள்ளது என்பதுதான் அந்தச் செய்தி. எனவே பிரதமர் லால்பகதூர் சாஸ்திரி, விழாவில் பங்கேற்பதற்கில்லை என விடியற்காலை 3 மணிக்குத் தெரிவித்து விட்டார். ஆனால் காலை 4.30-க்கு தில்லியிலுள்ள ஷாதரா எனுமிடத்தில் தென்பட்ட பாகிஸ்தானிய விமானத்தை இந்திய விமானப்படை வெற்றிகரமாக வீழ்த்திவிட்டது என்று வெளியான வானொலிச் செய்தியைத் தொடர்ந்து ஒலித்த சங்கு, அபாய கட்டத்தைத் தாண்டிவிட்டதாக உறுதிப்படுத்தியது. எனவே ஏற்கெனவே குறிபிட்டிருந்த முகூர்த்த நேரத்துக்குள் தமிழக முதலமைச்சர் எம். பக்தவத்சலம், அருட்கவி சாதுராம் சுவாமிகள் இருவராலும் அடிக்கல் நாட்டுவிழா வெற்றிகரமாக நடத்தப்பட்டது.
அடிக்கல் நாட்டு விழா நிகழ்ச்சிக்குச் சில நிமிடங்கள் முன்பு, பிரதமர் லால்பகதூர் சாஸ்திரி அனுப்பியிருந்த செய்தியின் சாரத்தை இங்கு பார்ப்போம்.
> “ஸ்வாமிநாத தேவசேனாபதியான முருகப்பெருமான், முப்படைக்கும் தலைமை ஏற்று, பாகிஸ்தானுடனான போர் துவங்கியதுமே அதை முடித்து விட்டார்.
> அடிக்கல்நாட்டுவிழாவின் வெற்றிக்கான எனது வாழ்த்துக்கள்”  என்று குறிப்பிட்டிருந்தார்.
மூலவர் விக்கிரகம் வைக்கப்படும் பீடத்தினுள் ஆகமங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள 25 பொருட்களுடன் யந்த்ரம் ஒன்றும் வைப்பது வழக்கம். ‘சுப்ரமண்ய சர்வ வசீகரண யந்த்ரம்’ உத்தர சுவாமிநாத சுவாமி ஆலயத்தில் வைக்கப்பட்டது. இந்த யந்த்ர விஷயத்திலும் சுவாரஸ்யமான ஒரு நிகழ்வு உண்டு. பரமாச்சார்யாளின் ஆக்ஞைப்படி தருமபுரம் ஆகம பாடசாலையின் தலைவரானசிவஸ்ரீ சுவாமிநாத சிவாச்சார்யார் வெள்ளித்தகட்டில் யந்த்ரத்தை அமைத்து வைத்திருந்தார். இதற்கு முன்பாக கணபதி ஸ்தபதியும் காகிதத்தில் யந்த்ரத்தின் அமைப்பை வரைந்து மகா பெரியவாளிடம் ஆசி வாங்கியிருந்தார். இரண்டில் எதை வைப்பது என்ற குழப்பம்! கூர்மையாக ஆராய்ந்து பார்த்தபோது –ஒன்று சிவத்தொடர்புடையதாகவும் மற்றொன்று கந்தப்பெருமானின் ஷண்முக யந்த்ரமாகவும் இருந்தது. பின்னர் இரவோடிரவாக வெள்ளித்தகட்டின் பினபுறம் இந்த ஷண்முக யந்திரத்தையும் பொறித்து இரண்டுமே பீடத்தினுள் வைக்கப்பட்டன. இவ்வாறாக சிவனும், சிவகுமாரனுமாக, ஒரு வடிவாகி சிவ்ஸ்கந்தமூர்த்தியாக டெல்லியில் அருள்பாலிக்கிறார்கள்.
இன்னொரு சுவாரஸ்யமான நிகழ்வும் உண்டு. வருடத்தில் குறிப்பிட்ட சில நாட்கள் சூரியனின் கிரணங்கள் மூலவர்மீது விழும் வண்ணமாக ஆலய விமானத்தில் இடைவெளி விட்டுக் கட்டுவார்கள். அக்காலங்களில் சூரிய பூஜை நடத்துவார்கள். இதற்கென டெல்லி வானிலை ஆராய்ச்சி மையத்தை அணுகியபோது, இதற்கு ஒரு வருடம் தொடர்ந்து கவனிக்க வேண்டியிருக்குமே எனக் கூறிவிட்டனர். கும்பாபிஷேகத்துக்கான நாள் நெருங்கிவிட்டிருந்ததால், இடைவெளி வைக்காமலே விமானமும் கட்டி முடிக்கப்பட்டது. 7.6.1973 அன்று கும்பாபிஷேகம் கோலாகலமாக நடந்தேறியது.
கும்பாபிஷேகத்தை அடுத்துவந்த மார்ச் மாதத்தில் ஒருநாள், வழக்கத்துக்கு மாறாக சற்று முன்னதாகவே கர்ப்பக்கிரகத்துக்குள் நுழைந்த குருக்களுக்கு ஆச்சரியம் தாங்கவில்லை. சூரியனின் காலை கிரணங்கள் முருகனின் இடப்பாகத்தில் பட்டு ஜொலித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். மேலும் சில நாட்கள் தொடர்ந்து கவனிக்க, மார்ச் 20 முதல் 24 வரை முருகனது திருவுருவத்தின் மீது முழுவதுமாகக் காலைக் கிரணங்கள் பட்டுக்கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். அன்றுமுதல் வருடந்தோறும் இந்நாட்களில் சூரிய பூஜை வெகு சிறப்பாக நடக்கிறது. இந்நிகழ்விலும் மகா பெரியவாளின் தீர்க்க தரிசனம் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது என்பதை அறியும்போது ஆனந்தத்துக்கு எல்லையே இல்லை.
மூலவர் கிழக்குத் திசையை நோக்கி இருப்பதால், அத்திசையில் வைக்கப்படும் வாசல் கதவுகளை சிற்பிகள் குறிப்பிட்ட இடத்திலிருந்து மேலும் சில அடிகள் தள்ளி வைக்குமாறு மகா பெரியவா கூறி இருக்கிறார். அவ்வாறே அமைத்தார்கள். பெரியவா குறிப்பிட்ட அதே வாசல் வழியாகத்தான் சூரியக்கிரணங்கள் குறிப்பிட்ட நாட்களில் முருகன் மீது படுகின்றன. தமிழகத்தில் காவிரிக்கருகில் குடிகொண்டிருக்கும் சுவாமிநாதன், தில்லியில் தன் மாமன் விளையாடிய யமுனை நதியை நோக்கியவண்ணம் குன்றின் மீது நின்று புரியும் அதிசயத்துக்கு அளவே இல்லை.
                                                                                            மீனாக்ஷி சுந்தரேஸ்வரர் கோயில்  
தொடர்ந்த வருடங்களில் மீனாக்ஷி, சுந்தரேசர், விநாயகர், நவக்கிரகங்களுக்கும் தனித்தனி சந்நிதிகள் அமைத்ததுடன், சிற்ப கலா மண்டபம், ஆதிசங்கரர் பிரார்த்தனைக் கூடம் போன்ற பலவும் அமைத்தார்கள் குன்றின் மேலுள்ள விஷ்ணு துர்கை சந்நிதியில் செவ்வாய்-வெள்ளி தினங்களில் நடக்கும் ராகு கால பூஜையில், வட இந்தியர்களும் திரளாக வந்து கலந்துகொள்கிறார்கள். அமிர்தசரஸ் போன்ற தொலைதூர நகரங்களிலிருந்து சீக்கியர்களும் வந்து வழிபாடு நடத்திப் பயன்பெறுகிறார்கள்.
2001-ஆம் ஆண்டு முதல், சிறப்பு தினங்களில் சுவாமியை மலை மேல் ஊர்வலமாகத் தூக்கிச் செல்வது முதல் பிரசாத விநியோகம் வரை எல்லாக் காரியங்களிலும் தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொள்பவர் ஒரு சீக்கியர் என்று அறியும்போது வியப்பின் எல்லைக்கே செல்கிறோம்.
>
> மூலவரைத் தரிசிக்க படியேறிச் செல்லும் வழியில் நாகர் சந்நிதி அமைந்துள்ளது. கோயில் கட்டுவதற்கு முன்பாக ஒரு நாள் குன்றின்மேல்தோன்றி பக்தர்கள் காண விளையாடிவிட்டு, குன்றினுள் சென்று மறைந்துவிட்ட நாகத்தின் நினைவாக இந்த நாகராஜா சந்நிதி அமைக்கப்பட்டதாம். குன்று கண்டுபிடிக்கப்பட்ட காலத்தில் சிறியதாக இருந்த அரசமரம், கிளைபரப்பி இன்றளவும் கம்பீரமாக நிற்பதை இடும்பன் சந்நிதிக்கருகில் காணலாம்.
>
> மூலவரின் சாந்நித்யம் கோயிலில் நிறைந்துள்ளது எனபதற்குச் சான்றாக, கோயில் வளாகத்தில் இரு மயில்களும் ஒரு சேவலும் உல்லாசமாக உலவுவதைக் காணலாம். விநாயகர் சந்நிதிக்குப் பின்புறம் ஒன்பதரை அடி உயரத்தில் அமைந்துள்ள மீனாக்ஷி-சுந்தரேசர், வள்ளி-முருகன் ஆகியோரின் திருமணக் கோலங்கள் மிக அழகிய சிற்பங்களாக வடிக்கப்பட்டு பக்தர்களைக் கவர்கிறது.
>
>
> குன்று கண்டுபிடிக்கப்பட்ட காலந்தொட்டு இன்றுவரை உத்தர சுவாமிநாதனின் சேவையிலேயே காலம் கழித்து வரும் மிக மூத்த அன்பர் எஸ். பட்டாபிராமன் (தொண்ணூறை நெருங்கிவிட்டவர்)  கோயில் அமைப்பு, நிர்வாக விஷயங்களுக்காக காஞ்சி பரமாச்சார்யாருடன் பழகிய நாட்களை மிகுந்த நெகிழ்ச்சியுடன் நினைவு கூர்கிறார். “பணத்தட்டுப்பாடு ஏற்பட்ட ஒருநேரத்தில் பெரியவாளைத் தஞ்சமடைந்தோம். பணத்துக்கு ஏற்பாடு செய்து கொடுத்துவிட்டு, ‘ஆறு வற்றிக் கிடக்கிறது. விரைவில் ஒரு பிரவாகம் வரப்போகிறது. அப்போது யாராலும் அதைத் தடுத்து நிறுத்த முடியாது.” என்று ஆசி அருளினார். அவரின் அருள்வாக்கு அப்படியே பலித்துவிட்டது. அன்று முதல் இன்று வரை கோயிலில் பணப் பற்றாக்குறை ஒருபோதும் ஏற்பட்டதில்லை என்று கூறி உணர்ச்சிவசப் படுகிறார்.

The story of my Sanskrit

Has Ananya Vajpeyi met this lady before show wrote her article - The story of my Sanskrit

http://www.deccanherald.com/content/425846/this-polyglot-muslim-woman-now.html

“We Indians have been following the principle of Vasudhaiv Kutumbakam (the world is our home)…..we respect every language,”  Nasreen, who has written a number of books on the subject, said.
Cheers

 Srini

On Mon, Aug 18, 2014 at 11:12 AM, Srinivasan Seshadri <esesvasan@gmail.com> wrote:


---------- Forwarded message ----------
From: balakrishnan hariharan
Date: 17 August 2014 17:52
Subject: Re: MY SANSKRIT - ANANYA



FROM : Rajiv Malhotra, co-author : " Breaking India : Western Interventions in Dravidian and Dalit Faultlines " - (2011) - A Posting in Another Group 


The story of my Sanskrit The above article by Ananya Vajpeyi (now a prof at CSDS, Delhi) reminded me of the following memories from the past.

The only time I met this young scholar in person was at an annual conference of the American Academy of Religion, where I was saddened by the heavily "caste, cows, sati, dowry" focus in her paper. 

The paper's title and abstract had fooled me into expecting something more balanced & sensible about Sanskrit. It was clear that this PhD student felt compelled to politicize Sanskrit - emphasizing mainly how it was abusive of caste and women.

Later, I learned from her former JNU prof Kapil Kapoor that she had studied under him, and hence had become encouraged to go abroad for further Sanskrit studies. 

He mentioned this during my discussion on howFerdinand Sassuere had used Pannini's Sanskrit grammar and other Sanskrit texts to formulate his theories on structuralism

He mentioned that Ananya had done her MA on this very  topic in UK - a topic inspired by him. But later she U-turned upon reaching USA for her PhD. 

In fact, she was reluctant to share her own MA dissertation once she went to USA, as its thesis counter to the anti-Sanskrit camp she had joined. 

Prof Kapoor promised me several times over the years to get her MA dissertation for my reference, but never managed to get this from his own former student.

Now in this latest article she lashes against him as someone in the Modi era -- she belongs in an anti-Modi camp.

I also once met her father, a distinguished Hindi scholar, through a mutual friend in Delhi. I explained to him my work in exposing Hinduphobia and biases against our sanskriti. 

He confidently replied that his daughter was an example of young scholars who will counter such biases. He was so proud of her while she was still a student in USA. Little did he know. How naive parents can be regarding where their children are headed intellectually after leaving home.

The story gets worse. 

Her network of contacts in Delhi lobbied with Sonia G's cabal to get a Padam Shree award for her PhD adviser, Sheldon Pollock. 

He is the author of the infamous book "The Death of Sanskrit". 

He more than any other individual has helped to reposition the study of Sanskrit into terms and filters of "caste abuse". 

While Indian leftists already hated Sanskrit, they lacked direct knowledge of the language or its texts. This is where Pollock has provided them ammunition by training a  small army of sepoys like Ananya, and got them jobs in India, from where they carry out the civilizational war far worse than the Brits ever could.

With this background you can see through her article inThe Hindu. 

She calls Sanskrit studies "biased" in India - parroting the predictable allegations about gender and caste. But here's the elphant in the room she misses: She has nothing to say about the massive biases against Sanskrit and sanskriti in the Western academy  of which she is a product. 

Why this silence? 

Why no honesty to critique her own peer group of western Indologists? What about this bias?

Her article uses Dina Nath Batra merely as a straw man. But her real target is Sanskriti. 

Notice the nuanced praise for Sanskrit, while in fact ending up debunking its legitimacy -- seen as a scourge for human rights of the "downtrodden".

Indians are exceedingly naive about praise for the likes of Pollock and their trained sepoy armies. What a slick move to title her article ""My Sanskrit". 

We are up against a large army of such "Made in USA" Indian scholars with expertise (but no shraddha) for Sanskrit/Vedas/Hindus.
---------------------------------------------------------------------------

Ananya is the face of what these new sepoys are looking like:
  • Like the prior ones, they can be: very sharp, intelligent, articulate, courageous, outspoken. But unlike before, the strategy has new qualities given below:
  • Unlike sepoys of the past, these new sepoys are Sanskrit educated in USA by the likes of Hawley, Pollock, Doniger, Witzel and a dozen other PhD factories.
  • In return, they get their mentors like Pollock big awards by Indian govt -- Padam Shree for Pollock about 2  or 3 years back is one example. Also, Narayan Murthy selected Pollock to be editor in chief of his $20 million grant to translate classical Indian works into English. You can imagine which translators he selects and what filters/biases they are required to utilize in their interpretation.
  • Most Indians get fooled because these sepoys can play both sides skilfully. Ananya looks like a sweet Indian girl who gets sympathy from the moron "uncle jis' and auntie ji's" at Indian gatherings."She is like our beti", is the type of sympathetic response the nexus wants to elicit in deploying such sepoys.They know the psychology of Indian morons.
  • About 100 - 250 such sepoys have been trained at PhD level in the past 15 years in the West, mostly in USA.
  • The raw material is brought to USA from places like JNU and other similar leftist universities, to make sure the person is vulnerable and ready for advanced training and brainwashing.
  • These people are now spread widely in India - universities, media, think tanks (like CSDS), etc.
  • The new govt lacks adequate screening of such folks as they try to sneak into important organizations where they will serve their masters in the West.
  • The game has become far more dangerous. I started monitoring this strategy around year 2000 when I had a big fight with Jack Hawley's "Indian team" of students at Columbia -- all from JNU, all doing PhDs in Hinduism. The reaction from Hindu activists and leaders in USA was pathetic. They had no clue. They came across like a bunch of unsophisticated and uninformed persons not interested in learning what I had to say.
  • My sources inform me that Sringeri mattha is likely to fund several million dollars to help these PhD factories. This is how ignorant our folks are. But who am I in their eyes to listen to?The white scholars are so smooth in impressing the Indian fools, using their skills with Indian languages and culture.
  • Nothing has changed since British colonialism. In fact, the Americans have upgraded their game considerably. Macaulay must be smiling in his grave.
Please feel free to re-post my earlier post and this one on Ananya Vajpeyi.

Regards,

Rajiv

On Sunday, 17 August 2014 1:24 PM, Mohan Natarajan <mohannatarajan2001@yahoo.co.in> wrote:

Dear Sir
 
         SHE IS BIASED, PREJUDICED AND JAUNDICE-EYED
---------------------------------------------------------------

Sanskrit never says, you learn me, you learn me.  How Ananya came to the conclusion that sanskrit is the preserve of brahmins.  Had she not heard about
Vyasar, Kalidasa, Valmigi, etc, - all non-brahmins and great sanskrit scholars.  In fact, all Gods are non-brahmins and Gods were using Sanskrit language.Lord Krishna's Bhagavat Gita is in sanskrit and Lord Krishna was a Yadav - non-brahmin. 

She is generalising after her personal experience with a few people - who refused to share the treasures of sanskrit. If we go  by her logic, then all tamilians are traitors - Justice party/Kazhagams supported the British rule and opposed the independence movement.  Like wise, can we say that all tamils are terrorists based on LTTE deeds?

The missionaries thought that by eliminating brahmins, hinduism can be destroyed and christianity can take over.  Hence, they invented the aryan-dravidian divide and brahmin-non-brahmin divide.  And your paper is gleefully following the missionary tactics by publishing articles which promote divisive and fissiparous tendencies.

whether Hindu he can tell, how many brahmins made millions by keeping sanskrit as exclusive property?  If Hindu can find 100 brahmins in tamilnadu - who can read, write and speak sanskrit flawlessly, then I WILL STOP READING HINDU NEWSPAPER.

Brahmins never used sanskrit to make 1,86,000 crores in 2G scam.  Brahmins never used sanskrit to instal 300 line illegal  telephone exchange to run brahmin owned TV channels without incurring a single paise expenditure.  Brahmins never used sanskrit to acquire 50% of tamilnadu for their progeny.

No doubt, HINDU WAS A GREAT PAPER.  IT WAS IN THE FOREFRONT OF INDEPENDENCE MOVEMENT.  

ALAS! now, the only credible news in the paper appears to be -  the OBITUARY COLUMN.

I am sorry, I am provoked because Hindu is continuoulsy publishing anti-Hindu articles, in the name of secularism.  Can Hindu tell, whose exclusive preserve are Latin, Greek etc.

Thanking you,

Yours sincerely

N Mohan

Wednesday, August 13, 2014

Veil of history has done harm to Kashmir

Veil of history has done harm to Kashmir



12 August 2014 


[India cannot afford to nurture holy cows. It should lay bare the role played by the British, especially Mountbatten with his mesmeric hold on Gandhi, Nehru and even Sardar Patel]


With the National Conference repeatedly questioning Jammu & Kashmir’s accession to India, and Pakistan continuing to claim Maharaja Hari Singh’s erstwhile kingdom in entirety, it is imperative that New Delhi lift the veil of secrecy surrounding the events that resulted in the ruler opting for India. The time has come to transcend the pious orthodoxies around Mahatma Gandhi, Jawaharlal Nehru and other actors in this episode which has hurt India’s security, sovereignty, territorial integrity, and national self-esteem.

Great nations must have the gumption to face unpalatable truths, introspect, and not hide behind obfuscation. 

Air Commodore Jasjit Singh, one of our foremost strategic thinkers, studied Pakistan’s persistent claim that Jammu & Kashmir was the “unfinished agenda of partition”. After his death in August 2013, his colleagues Manpreet Sethi and Shalini Chawla collected the best of his thoughts on Pakistan and India’s nuclear ethos in an excellent memorial volume (India’s Sentinel. Select writings of Air Commodore Jasjit Singh, AVSM, VrC, VM (Retd),Knowledge World, 2014).

Pakistan’s main argument is that since partition was along communal lines and Pakistan was created from Muslim majority areas of India, it should have received Jammu & Kashmir on account of its Muslim majority. This is also the crux of Pakistan’s defence for its aggression in 1947 and refusal to honour UN resolutions calling it to vacate the seized territory.

The reality was more complex. 

Despite the communal basis of partition, Mohammad Ali Jinnah, Pakistan’s first Governor General, made strenuous efforts to coax some Hindu rulers to remain independent and join Pakistan later. The Maharaja of Jodhpur met Jinnah several times and nearly agreed to join Pakistan in return for the use of Karachi as a free port, free import of arms, control over the Jodhpur-Hyderabad (Sindh) railway, and grains for famine relief. Jinnah also approached the rulers of Jaisalmer and Bikaner; this negates his claim to Jammu & Kashmir on grounds of its Muslim majority.

Paradoxically, a referendum was held in the Muslim majority North West Frontier Province. But more pertinently, the partition process applied only to areas ruled directly by the British, and not the Princely States, where the decision vested in the ruler.Interestingly, decades later, former Pakistan Prime Minister Benazir Bhutto wrote that East Pakistan’s wish to separate in 1971 was illegitimate because the right to self-determination had been exercised in 1947 and could not be re-exercised (Daughter of Destiny,1989).

Air Cmde Jasjit Singh accepts without scrutiny Sheikh Abdullah’s claim (Flames of the Chinar: An Autobiography) that the then Prime Minister of Jammu & Kashmir, Meher Chand Mahajan, threatened Nehru when he brought the Maharaja’s letter of accession to Delhi on October 26, 1947. 

At a meeting where Abdullah claims to be present, Mahajan insisted: 

“The Army must leave for Srinagar today otherwise I shall proceed straight to Mr Jinnah and sign an agreement with him”. 

Nehru reputedly walked out in anger saying, “If you favour an agreement with Pakistan (you can) leave at once”. 

In Abdullah’s account, it was he who persuaded Nehru to accept the accession and pleaded with Mahatma Gandhi to send the Indian Army to defend the State.

This assertion needs to be interrogated on at least two counts. 

First, in his exhaustive work on Kashmir, AG Noorani observes that neither Maharaja Hari Singh, his Prime Minister at independence, Ramchandra Kak, nor Sheikh Abdullah favoured accession to Pakistan.When Louis Mountbatten visited Kashmir in June 1947 to get a decision from the Maharaja, Kak urged the Viceroy to state his preference. Evading a direct reply, Mountbatten said, “You must consider your geographical position, your political situation and composition of your population and then decide”. Kak retorted: “That means that you advise us to accede to Pakistan. It is not possible for us to do that; and since that is so, we cannot accede to India.”

Second, Larry Collins and  Dominique Lapierre interviewed Mountbatten for their book,Mountbatten and Independent India: 16 August 1947-18 June 1948, where he admitted telling Hari Singh to join Pakistan. “I must tell you honestly, I wanted Kashmir to join Pakistan … (Sir Cyril) Radcliffe (Chairman of the India Pakistan Boundary Commission) let us in for an awful lot of trouble by making it possible for them to accede to India” (by awarding India a portion of Gurdaspur, which facilitated the land link to Jammu & Kashmir). In this, MC Mahajan, as member of the Radcliffe Commission, played a role by turning down the offer of district Lahore and getting district Gurdaspur for India.

Thus, the Mahajan-Nehru face-off hints at more fundamental issues that await revelation. After Pakistan violated its Standstill Agreement with Hari Singh and launched an economic blockade on the strategic State, why did New Delhi fail to read the warning signals? The critical northern frontier posts were left unmanned, making them easy to annex, as painfully exposed by Brig Ghansara Singh in his deliberately ignored account, Gilgit before 1947. In Gilgit Agency, the British Army officer led the revolt and declared accession to Pakistan!

When the full-scale invasion began on October 22, 1947, the entire Indian nationalist leadership failed to rise to the occasion. Four critical days were lost before Mahajan arrived with the letter of accession; was he wrong to insist on the urgency of airlifting troops? As it happened, Srinagar was saved very narrowly, as Jinnah on October 27 gave orders to seize the airfield, Baramulla, and the Bannihal Pass.

Today, despite the Jammu & Kashmir Constituent Assembly having endorsed the accession to India and the citizens repeatedly exercising their democratic rights in free elections, the State is gripped by a grim and rabid fundamentalism, of which the ban on Kausar Nag Yatra is just one expression. 

Hence, India cannot afford to nurture holy cows; we must unveil the devious role played by the British, particularly Mountbatten with his mesmeric hold on Gandhi, Nehru and even Sardar Patel.

The fact that Maharaja Hari Singh and his close aides felt unable to confide in the Congress leaders about Mountbatten’s advice to join Pakistan, an event that would make Indian borders even more difficult to defend than at present, needs explanation. 

Even the retention of Mountbatten as first Governor General of India, a position he relinquished only after India was stuck in the UN quagmire and Pakistan had annexed the strategic northern frontier, calls for deeper analysis. 

Most dubious was his act of turning Hari Singh’s unconditional accession into a conditional acceptance requiring endorsement by the people. 

As pressures rise for dialogue with Pakistan, it is only fitting that citizens learn the truth regarding this vexed chapter in our history and politics.